In deze serie laten we verschillende mensen die met Kadera te maken hebben, aan het woord. Aan de hand van een aantal vragen vertellen zij over hun ervaringen met Kadera, als cliënt, medewerker of vrijwilliger. In deze aflevering komt Linda aan het woord. Zij is coördinator toegang en trajecten bij Kadera.
Wie ben je en wat doe je bij Kadera?
Ik ben Linda, 40 jaar en ik ben 17 jaar werkzaam bij Kadera. Ik werk bij Kadera als coördinator toegang en trajecten.
Waarom doe je dit werk?
Ik ben als stagiaire begonnen bij Kadera. Ik kreeg na mijn jaarstage een contract aangeboden en na mijn afstuderen ben ik gebleven. Ik heb 16 jaar in de opvang gewerkt als casemanager en materieel dienstverlener. Ik heb dit met heel veel toewijding en plezier gedaan. Huiselijk geweld is echt een specialisme en dit past bij mij. In alle ogenschijnlijke onmogelijkheden en in (soms kritieke) veiligheidssituaties toch naar de mogelijkheden op zoek gaan en daarbinnen het verschil proberen te maken, dat drijft me. Na 16 jaar werd het voor mij tijd om iets anders en nieuws te gaan doen, het liefst binnen Kadera. Ik heb gesolliciteerd op de (interne) vacature bij team T&T en ik ben in februari dit jaar gestart. Ik heb gevonden wat ik zocht! Een hele nieuwe uitdaging binnen onze ‘tak’ in de aanpak huiselijk geweld. Het grootste verschil is dat ik mij nu vooral bezig houd met huiselijk geweld zaken die nog niet in veiligheid zijn gebracht en veel in de keten samenwerk. Het is heel erg leuk en mijn ervaring uit de opvang komt erg van pas!
Daarnaast zet ik mij al jaren in voor de aanpak van huiselijk geweld binnen Caribisch Nederland. Ik ondersteun de vrouwenopvang op Bonaire die ik ook heb geholpen bij de oprichting en momenteel ondersteun ik de eilanden Saba en Sint Eustatius bij het opzetten van een eigen vrouwenopvang. Heel leuk en uitdagend.
Wat voor mensen zijn de cliënten van Kadera?
Mensen die door samenloop van omstandigheden in een onveilige situatie verkeren of hebben verkeerd. Het zijn mensen die zo dapper zijn om om hulp te vragen en hulp te aanvaarden. Daar moet je je kwetsbaar voor opstellen en daar heb ik enorm veel bewondering voor. Het zijn mensen uit alle lagen van de bevolking met uiteenlopende culturele achtergronden. Het kan je buurman zijn, of de mevrouw die op de bus zit te wachten, de lerares van je kind of de maaltijdbezorger. Er is meer dat je niet weet van mensen dan wel…
Welke cliënt of situatie is je bijgebleven en waarom?
Mijn allereerste client uit mijn stage omdat zij en haar kinderen ‘mijn’ eerste client waren. Ik denk nog steeds aan haar, hoe zou het met haar gaan?
Wat is er moeilijk aan je werk?
Ik vind het moeilijk als slachtoffers niet geholpen willen worden en daardoor steeds weer opnieuw in beeld komen. Je komt dan in een vicieuze cirkel terecht samen met andere betrokken ketenpartners. Zeker als er kinderen zijn dan gun je hen een veilige leefomgeving. Mijn norm van ‘normaal’ is niet altijd de ander zijn norm. Dat vind ik soms lastig.
Wat hoop je dat je cliënten bereiken in het werk wat jullie samen doen?
Ik hoop dat de cliënten zich veilig en gesteund voelen. Volgens mij is veiligheid en niet alleen in het leven staan een basisbehoefte.
Wat wil je zeggen tegen nieuwe cliënten en/of tegen slachtoffers van huiselijk geweld?
Je voelt diep van binnen wat oke is en wat niet oke is. Als je voelt dat het niet oke is, zoek dan een luisterend oor; iemand die je kan steunen. Praten betekent niet gelijk weggaan uit de situatie of controleverlies. Er over praten is een eerste stap en gun jezelf kleine stappen in het moeilijke proces van huiselijk geweld.
