Ervaringen van een kinderhulpverlener in de opvang in Zwolle

In deze serie laten we verschillende mensen die met Kadera te maken hebben, aan het woord. Aan de hand van een aantal vragen vertellen zij over hun ervaringen met Kadera, als cliënt, medewerker of vrijwilliger.

Wat voor werk doe je bij Kadera?
Ik ben Danielle Rijksen, ben 43 jaar en ben al 22 jaar kinderhulpverlener bij Kadera.
De functie kinderhulpverlener is in al die jaren enorm veranderd en heeft vele ontwikkelingen doorgemaakt. Van alleen crèche en activiteiten en gesprekken met kinderen, naar het begeleiden van het hele systeem aan de hand van methodieken die speciaal zijn ontwikkeld voor cliënten en kinderen in de opvang. Mijn werk is erg afwisselend en bestaat uit gesprekken met kinderen, groepsgesprekken met kinderen en gesprekken met vader en moeder individueel en systeemgesprekken. Geen dag is hetzelfde.

Waarom doe je dit werk?
Het werk doe ik omdat ik graag met mensen werk. En ik ben kinderhulpverlener omdat ik werken met kinderen geweldig vind, kinderen zijn zo eerlijk en oprecht, daar kan ik enorm van genieten.
We werken met het hele systeem; moeder, vader, kinderen of familie en we zetten samen met hen stappen naar een toekomst zonder geweld. Dat maakt het werk leuk en uitdagend. In het werk kom je in aanraking met verschillende culturen waardoor je van elkaar leert.

Wat voor mensen zijn de cliënten van Kadera?
Mensen die de stap hebben gezet om hun leven anders in te richten. En hulp hebben gezocht en de stap hebben gezet naar een leven zonder geweld. Mensen die verschillende culturen en verschillende normen en waarden hebben. Maar ook mensen die de stap hebben gezet om een leven zonder geweld te willen en de regie over hun eigen leven weer nemen.

Welke cliënt of situatie is je bijgebleven en waarom?
In al die jaren zijn er veel verschillende cliënten en me situaties bijgebleven. Hele leuke maar ook trieste verhalen. Vooral als cliënten langer verblijven bij Kadera maak je veel mee met de cliënt. Één systeem vergeet ik nooit meer. Dat was een cliënte met vier kinderen, toen werkten we nog niet systeemgericht en hebben we zelf de omgangsregeling opgezet met de vader. In de auto met vier kinderen op weg naar vader die zijn kinderen al 10 maanden niet had gezien. Een emotionele ontmoeting voor vader maar ook voor mij. Prachtig moment. Deze cliënt zou ook met haar kinderen terug moeten naar land van herkomst. Een lange procedure van afwijzing en weer aanvechten was het gevolg. Waarna de IND uiteindelijk zei dat de moeder terug moest naar het land van herkomst met de oudste twee kinderen. De twee jongste kinderen die in Nederland geboren waren konden dan bij vader blijven. Na lang procederen kreeg ze na jaren te horen dat ze in Nederland mocht blijven met al haar kinderen. Dit was een supermoment wat je dan samen met de cliënt stap voor stap hebt meegemaakt.

Wat is er moeilijk aan je werk?
Ik vind niet zo gauw iets moeilijk aan mijn werk. Je doet het niet alleen maar als team met je collega’s en de cliënt. En als er iets moeilijks op mijn pad komt probeer ik daar weer de uitdaging in te zien.

Wat hoop je dat je cliënten bereiken in het werk wat jullie samen doen?
Ik hoop dat de cliënten waar ik mee samenwerk een stap zetten naar een betere toekomst voor henzelf en/of voor hun kinderen. En als er kinderen zijn dat ze samen als ouders in het belang van hun kinderen gaan denken en de keuzes maken als ouders. Ook al zijn dat kleine stapjes die ze zetten. Elk stapje is er één en dat ze gaan voor een toekomst zonder geweld voor henzelf en/of voor hun kinderen. Maar ook als ze samen verder willen als partners om dan samen stappen te zetten hoe dit kan zonder geweld.

Wat wil je zeggen tegen nieuwe cliënten en/of tegen slachtoffers van huiselijk geweld?
Schaam je niet om hulp te zoeken. Zoek hulp je hoeft het niet alleen te doen. De stap lijkt groot om weg te gaan uit de situatie maar uiteindelijk zet je een stap voor jezelf en/of je kinderen naar de toekomst.